Ik wil graag (hier) iets kwijt over eenzaamheid.
Toen ik nog probeerde een man te worden, (!) heb ik bepaalde ego's ontwikkeld, ik was stoer, reed een matzwarte motor, woonde in een woonwagen, had lang haar, veel drugs, beetje alto, maar vooral : "lone wulf". Ik voelde me zo ontzettend eenzaam tussen de mensen, dat ik me liever terugtrok in de natuur. Dat was bovendien rebels. En een pracht van een slachtofferrol zat er ook bij, die man, die bij een meertje zit, naar het water staart en zijn pijn voelt. Het was een mooi plaatje geweest als het echt was, maar ik was zacht, ik was een eitje. Ik kon nog geen vlieg doodslaan, en liet anderen altijd voorgaan in de supermarkt. (des levens)
Maar het ergste was, dat ik van binnen wel wist wat er aan de hand was, maar dat niemand, niemand behalve ikzelf, dat (mij) kon zien. Dat was pas echte eenzaamheid. Na 3 jaar verkering erachter komen dat zij niet viel op mijn vrouwelijkheid die achter mn ogen verscholen lag (right in sight, eh, inside) maar op mijn borsthaartjes. Ik had gewoon het gevoel dat ze al die tijd vreemd was gegaan, maar met wie ? Met mij ? WTF ?
Nu heb ik mn transitie zo'n beetje klaar. De wereld ziet nu een man die vrouw wilde worden. Dat is zeker een verbetering, maar ik zie een vrouw die niet meer probeert man te worden. Dat is iets anders, er blijft nog een kloof bestaan, al is die veel smaller. Met die verbetering, voel ik me minder eenzaam. Ik heb mezelf nu, en ik kan mezelf vormgeven. Niet 100%, maar genoeg om niet helemaal een verkeerde indruk te maken op anderen.
Wel ben ik nu alleener, dan vroeger. Mensen ontwijken me niet, maar ze zijn meer op hun hoede dan vroeger. Voorzichtiger. Deels door mij, omdat ze bang zijn iets verkeerds te zeggen, en ik ben ook bang dat ze iets verkeerds zeggen. Deels misschien ook doordat het onbekende een beetje angst inboezemd. Ik heb gemerkt dat vriendinnen nog steeds verbaasd reageren als duidelijk wordt dat ik mezelf niet als transgender zie, maar echt als vrouw. Dat geeft mij het gevoel dat ik ahw. hun homo-vriendje was. Daar pas ik natuurlijk voor. Dan kies ik liever voor alleen, dan voor eenzaam, als je begrijpt wat ik bedoel. Verder is dat wel iets om te accepteren, dat mensen het niet helemaal begrijpen kunnen, maar niet van mijn echte vrienden/vriendinnen. Daarvan heb ik meer nodig dan respect voor mijn keuzes. En dat is blijkbaar een hoge lat.
Wellicht praat ik over 3 jaar anders. Maar voor nu wil ik die lat niet loslaten. Als mijn eigen moeder toch in staat is om mij te ervaren als echte vrouw, en dat doet ze, dan zullen er ongetwijfeld anderen zijn die dat kunnen. En die zullen me vast wel vinden. Tot die tijd ga ik wel bij een meertje liggen, maar wel lekker in de zon, topless, met een glimlach op mn gezicht...
want een lone wulvin, dat blijf ik toch wel. Dat zit inmiddels in mn karakter.
Echt tips heb ik dus niet voor jullie product.. Tja, als jullie een leuke wulf naar dat meertje kunnen sturen...
wie weet..
sorry